Marjo Hear hear! Hopelijk horen de ministers dit ook! Hier zit de wijsheid over het onderwijs. In de klas, bij leerlingen en leerkrachten, NIET bij het kabinet. Zoveel is nu wel duidelijk. Zij lopen daar niet voorop. Tijd voor verandering! ... Meer tonen
Na een week met weer bijna al mijn leerlingen in de groep moet mij iets van mijn hart.
Mijn leerlingen zijn namelijk superleuk. Het zijn er 30, allemaal tussen de 6 en 8 jaar. Mijn geluk is dat ik 2 jaar van ze mag genieten en zo af en toe krijgen ze zelfs een bonusjaar en mag ik ze een jaartje extra!
Werkelijk iedere ochtend komen ze vrolijk binnen, stralende ogen en bergen energie. Onuitputtelijk!! In groep 3 staan ze in de startblokken om alles te willen leren en in de jaren die dan volgen slurpen ze als sponzen alle informatie op.
Van hun blik op de wereld geniet ik enorm. Allemaal grote, open kijkers. Niets is ze te gek. Boordevol vragen zitten ze! Je kunt het niet verzinnen wat we soms aan onze grote vriend Google moeten vragen, simpelweg omdat ik zelf dan geen idee heb wat het antwoord is en we het samen ontdekken.
Ik geniet echt dagelijks van onze bubbel, onze eigen mini-wereld waarin we onze eigen routines en gewoontes hebben. Waarin we leren, spelen en ontdekken. Waarin de meest openhartige gesprekken worden gevoerd en emoties worden gedeeld.
Ik kan niet onder woorden brengen hoezeer ik dat heb gemist tijdens de tweede lockdown. Niets, helemaal niets, kan dit vervangen. Hoezeer ik ook m'n best heb gedaan om het thuisonderwijs vorm te geven, om het contact te onderhouden en om het vooral leuk te houden voor de kids.
Niets kan onze bubbel van geluk en plezier evenaren.
De huidige regels versterken die bubbel enorm. We zijn echt met ons eigen clubje. We spelen alleen met onze groep buiten, doen niets meer groepsdoorbroken en dat maakt het gevoel van samen-zijn alleen maar groter.
Wat heb ik van ze genoten deze dagen. Het lachen, praten, spelen, samen leren. Het was een waterval van geluk.
Wederom was ik verbaasd over de sprongen en de ontwikkelingen die zij door hebben gemaakt in de laatste lockdown. Ook die zijn niet onder woorden te brengen, lastig te vatten in een tekst die de essentie raakt en zeker niet te meten.
Mijn onwijs stoere, sterke, flexibele, gevoelige, lieve, leuke, enthousiaste, energieke, creatieve, vrolijke, niet kapot-te-krijgen kanjers.
En wat erger ik mij nu mateloos aan alle ideeën die landelijk worden geopperd om mijn leerlingen te herstellen met een herstelplan. Experts buiten de school, onderwijscoaches, OMT voor onderwijs, en allerlei andere slimme volwassenen buiten de school die plannen en adviezen zullen schrijven en uitbrengen om mijn kids bij te werken en bij te spijkeren en daar meteen een mooi verdienmodel in zien. Ik lees voorstellen over bijwerkprogramma's met extra tijd voor rekenen, lezen en spelling. Bijlessen, extra lessen, interventieprogramma's, onder schooltijd of in de vrije tijd van het kind. Want het zou toch superjammer zijn om 180.000 euro over de balk te gooien. Het zou toch werkelijk zonde zijn als die 180.000 euro niet gebruikt zou worden om daadwerkelijk iets te leren.
Sodemieter op.
Mijn kinderen zijn geen robots. Ze hebben geen harde schijf die wanneer hij vol is kan worden uitgebreid met een extern geheugen.
Sodemieter op.
Mijn leerlingen hoeven hun tijd voor gym, muziek, tekenen, handvaardigheid, buiten spelen niet in te leveren voor alleen maar rekenen, lezen en spelling.
Sodemieter op.
Mijn leerlingen hoeven niet te kunnen wat wij als volwassenen zelf niet kunnen. Hoezo moeten zij uren lang geconcentreerd lesstof kunnen opnemen, verwerken en kunnen toepassen zodat zij maar kunnen waarmaken wat jullie van ze verwachten.
Sodemieter op.
Stel jij je verwachtingen maar bij.
Accepteer dat het tijd is voor verandering.
Stel je zicht en je focus bij. Kijk in plaats van naar scores, normen, toetsen nu toch eens eindelijk naar het kind.
Vraag hun eens wat zij graag zouden willen. Hoe zij de 180.000 euro zouden willen besteden. En wellicht zal het antwoord je niet bevallen, maar misschien moet je eindelijk eens gaan doen wat niet in jouw hoofd op komt.
Luisteren.
En heel misschien zou je er iets mee kunnen doen.
Want laat ik je 1 ding vertellen. Mijn kids, mijn leerlingen, bruisen van de ideeën en plannen. Out of the box denken is hun realiteit. Dat is wat zij doen, hele dagen. Eigenlijk kennen zij geen box. Het zijn bruisende, energieke wezens met eindeloze mogelijkheden.
Jullie zijn degene die een box om hun brein en hun wezen timmeren.
Stop daarmee.
En sodemieter op, laat mij mijn werk doen. Ik heb vertrouwen in mijn leerlingen. Ze zijn precies waar ze wezen moeten. Ze zetten iedere dag hun beste beentje voor en geven alles wat ze hebben. En dat ze niet allemaal hetzelfde zijn is juist de pracht van het vak. Dat ze allemaal iets anders nodig hebben en vragen van ons onderwijs, dat is ons werk, daarin ligt onze uitdaging.
En die injectie van 180.000 euro? Doe ermee wat de kids willen.
Koop hele series Waanzinnige Boomhutten, voor iedere groep. Want daar krijgen ze geen genoeg van. Bouw boomhutten op het plein, met kabelbanen om vanaf te sjezen en hun bolletjes leeg te maken. Bouw fatsoenlijke buitenschuren en zet ze vol met fietsen, karren, steppen, scheppen. Koop spellen, eindeloos veel, om samen te spelen. Zet er kassen neer, leg moestuinen aan. En in plaats van hun rekentijd uit te breiden: luister naar de kids.. breid hun speeltijd uit. Reken maar dat dat zijn vruchten af gaat werpen.
Want op die schooltjes (Rutte tijdens een persconferentie, dacht even dat ik het verkeerd had gehoord) zitten de meest geweldige kids die je niet bang hoeft te maken met blijven zitten (Slob, flikker op) want zij zijn de beste. Ze zijn 100x beter dan wij als volwassenen met elkaar. En als een kind een bonusjaar krijgt omdat dat gewoon beter is voor het kind (om welke reden dan ook), waag het dan niet om dat te zien als falen. Blijf met je eisen, je verwachtingen, je uitspraken, je waarschuwingen bij mijn leerlingen vandaan. En dadelijk, als ze in groep 8 zitten.. waag het niet om ze vol te stoppen met stress voor een toets en een eindadvies. Stop met het zoeken naar mogelijkheden om het onderwijs zo passend mogelijk te maken binnen het systeem. Maak het systeem passend.
Zij zijn de beste, zij verbazen mij dag in dag uit en houd je maar vast. Zij zullen jou ook gaan verbazen, als je maar het lef hebt om er open voor te staan. ... Meer tonen
